INSTRUKCJA O PARAFIALNYCH ZESPOŁACH CARITAS
W DIECEZJI ZAMOJSKO – LUBACZOWSKIEJ
WPROWADZENIE
Tradycja Kościoła uczy o potrzebie odpowiedzialności za drugiego człowieka, która ma się wyrażać w trosce o jego zbawienie, a także o zabezpieczenie podstaw egzystencjalnych. Dla lepszego wypełnienia tych zadań apostołowie ustanowili współpracowników do „codziennego rozdawania jałmużny” oraz by „obsługiwali stoły” (por. Dz 6, 1 – 9).
Również w dzisiejszych czasach duszpasterze potrzebują licznych, gorliwych współpracowników, aby jak najlepiej wypełnić zadania apostolskie. Podobnie jak w dziedzinie liturgii i katechizacji parafia ma licznych współpracowników świeckich i zakonnych, tak również i w działalności charytatywnej do dobrego wypełniania swych zadań potrzebuje pomocy zespołu ludzi dobrej woli. Taką zaangażowaną grupą mogą być Parafialne Zespoły Caritas (PZC).
I. Powołanie, zadania i działalność Parafialnego Zespołu Caritas
Art. 1.
Celem lepszego wypełniania zadań troski o potrzebujących, proboszcz zobowiązany jest do powołania Parafialnego Zespołu Caritas.
Art. 2.
W doborze członków PZC należy się kierować dostrzeżonymi u parafian charyzmatami o ukierunkowaniu charytatywnym, ich możliwościami osobowymi, zdrowotnymi i czasowymi, ich gotowością do podjęcia tej służby oraz zjednoczeniem z Chrystusem przez intensywne życie eucharystyczne.
Art. 3.
Powołane przez proboszcza do PZC osoby świeckie i zakonne (za zgodą właściwych przełożonych), podejmują się wspierać go w sposób stały i zorganizowany w realizowaniu charytatywnej misji Kościoła.
Art. 4.
Jakkolwiek członkowie PZC działają na mocy swego własnego posłannictwa, wynikającego z uczestnictwa w powszechnym kapłaństwie Chrystusa, to jednak w swoim działaniu podlegają kierownictwu proboszcza, z tej racji, iż spełnia on hierarchiczną funkcję przewodniczenia parafialnej wspólnocie Ludu Bożego.
Art. 5.
Przewodniczącym PZC jest proboszcz. W posłudze tej wspiera go przełożony, którego proboszcz mianuje spośród członków zespołu.
Art. 6.
Przełożony koordynuje bieżącą działalność PZC pod kierunkiem proboszcza, który określa mu kompetencje stosownie do potrzeb i warunków lokalnych, kierując się przy tym zasadami niniejszej instrukcji.
Art. 7.
Zadania zespołu obejmują trzy kierunki działania:
- mobilizację charytatywną całej wspólnoty parafialnej do praktykowania miłosierdzia modlitwą, czynem i słowem;
- w miarę pełne i stałe rozpoznawanie potrzeb i możliwości pomocy;
- organizowanie i świadczenie konkretnej pomocy potrzebującym.
Art. 8.
Zadanie mobilizowania wspólnoty parafialnej do świadczenia miłosierdzia członkowie zespołu wypełniają przez:
- kontakty, rozmowy i zachęcanie parafian,
- kultywowanie parafialnych, sąsiedzkich i rodzinnych zwyczajów charytatywnych;
- przygotowywanie akcji charytatywnych (np. Tydzień Miłosierdzia, dzień chorych, okresowe akcje trzeźwościowe, Święty Mikołaj, Wigilia, opłatek czy spotkania wielkanocne dla osób samotnych itd.);
- uroczyste obchody świąt charytatywnych, np. Święto Miłosierdzia Bożego (druga niedziela wielkanocna), św. Brata Alberta (17 VI), itp.
- do modlitwy za żywych i umarłych; do praktykowania wzajemnego przebaczenia;
- do cierpliwego znoszenia krzywd;
- do podejmowania innych określonych czynów miłosierdzia, wynikających z Chrystusowego przykazania miłości bliźniego;
- do stałej i regularnej współpracy z PZC.
Art. 9.
Dla gruntownego rozpoznawania potrzeb i możliwości niesienia pomocy, konieczny jest podział parafii na rejony charytatywne. Każdy rejon winien mieć swego przedstawiciela w PZC – Opiekuna rejonowego, którego zadaniem jest rozeznanie pojawiających się potrzeb w danym rejonie oraz udzielanie pomocy doraźnej, a gdy zachodzi potrzeba – organizowanie także stałej i systematycznej pomocy duchowej i materialnej osobom lub rodzinom potrzebującym.
Art. 10.
Organizowanie i świadczenie konkretnej pomocy, PZC realizuje poprzez opiekunów rejonowych. Aby nikogo w swoim posługiwaniu nie pominąć, winni oni zwracać uwagę na następujące kategorie potrzebujących:
- chorzy, dźwigający niedogodności wieku, niepełnosprawni, alkoholicy, narkomani;
- rodziny wielodzietne, osoby samotnie wychowujące dzieci, samotne i młodociane matki, rodziny narkomanów, alkoholików, bezrobotnych, rodziny rozbite i zdemoralizowane;
- biedne dzieci i młodzież, osierocone, opuszczone, zaniedbane, deprawowane, opóźnione w rozwoju itp.;
- podróżni, emigranci, pielgrzymi, studenci zagraniczni, włóczędzy itp.;
Art. 11.
W większych parafiach, jeśli zachodzi potrzeba, można w ramach PZC wyłonić specjalne sekcje zajmujące się tylko jednym rodzajem potrzebujących (np.: opuszczonych ludzi w podeszłym wieku). Sekcją kieruje wówczas wyznaczony przez proboszcza Opiekun sekcyjny.
Art. 12.
Pracę Opiekunów rejonowych oraz opiekunów sekcyjnych wspomagają tzw. pomocnicy charytatywni, którzy rekrutują się z grona młodzieży parafialnej, lektorów, ministrantów, ruchów i stowarzyszeń młodzieżowych – Światło – Życie, KSM, Harcerstwo, wolontariat, Szkolne Koła Caritas itp.
Art. 13.
PZC winien współpracować z innymi grupami apostolskimi na terenie parafii, ukazując im możliwości działania na odcinku charytatywnym. Może być również włączony w parafialną radę duszpasterską, jako jej sekcja.
Art. 14.
PZC winien otaczać opieką znajdujące się na terenie parafii kościelne placówki charytatywne (jak np.: sierociniec, ochronka, Dom Pomocy Społecznej, Dom Samotnej Matki, Warsztaty Terapii Zajęciowej, świetlica środowiskowa, kuchnia dla ubogich itp.), a jeśli zachodzi potrzeba, wspierać proboszcza w tworzeniu takich placówek.
Art. 15.
PZC może podjąć współpracę z państwowymi lub samorządowymi organizacjami społecznymi o charakterze opiekuńczym, za zgodą biskupa diecezjalnego i przy współpracy z Caritas Diecezjalną.
Art. 16.
Członkowie PZC pełnią swoją posługę honorowo i nieodpłatnie, z pobudek chrześcijańskiej miłości bliźniego.Nie wyklucza się jednak możliwości etatowego zatrudnienia osób, które muszą poświęcić całkowicie swój czas (np. pielęgniarka domowa chorych, pracownica ochronki itp.). Wynagrodzenie można im zapewnić z funduszów charytatywnych na zasadach obowiązujących w diecezji.
Art. 17.
Potrzebne do udzielania pomocy środki materialne w naturze i gotówce zespół czerpie z różnych źródeł: np.: zbiórek przeprowadzanych w dniach wyznaczonych przez biskupa diecezjalnego, ofiar zbieranych w tygodniu miłosierdzia, ofiar pieniężnych i w naturze pochodzących od osób prywatnych, dotacji od instytucji państwowych, samorządowych i społecznych, z funduszów parafialnych oraz innych źródeł.
Art. 18.
PZC dokumentuje swoją działalność przez zbieranie informacji co do osób potrzebujących, protokołów spotkań, kroniki, ewidencji otrzymanych darów i ofiar, kartoteki zadeklarowanych ofiar pieniężnych i usług oraz innych ksiąg i dokumentów. Dokumentację tę przechowuje się w kancelarii parafialnej i przekazuje do wglądu podczas wizytacji dziekańskiej i kanonicznej.Wszelkie pisma, dokumenty i informacje PZC wychodzące na zewnątrz wymagają podpisu proboszcza lub osoby przez niego upoważnionej. Wszelka dokumentacja PZC podlega przepisom RODO.
Art. 19.
Wszystkich członków PZC oraz współpracujących z nim osób obowiązuje w sumieniu dyskrecja i zachowanie tajemnicy w odniesieniu do spraw osób, którym pomagają. Nie mogą oni bez zgody proboszcza udzielić nikomu informacji uzyskanych w związku z pełnieniem swych charytatywnych zadań.
II. Formacja charytatywna PZC
Art. 20.
Osoby angażujące się w zespołową działalność charytatywną winny wypracowywać w sobie następujące cechy:
- życie w zjednoczeniu z Chrystusem;
- wolność od przywiązania do bogactwa;
- zdolność do wielkodusznego poświęcania się;
- umiejętność do spieszenia z pomocą w każdej potrzebie;
- kwalifikacje zawodowe;
- zmysł rodzinny i obywatelski;
- cnoty odnoszące się do Życia społecznego jak: uczciwość, poczucie sprawiedliwości, szczerość, uprzejmość, delikatność i siła ducha.
Art. 21.
Dla owocnego posługiwania parafialnego zespołu charytatywnego potrzebna jest stała formacja religijna – duchowa i metodyczna członków. Należy to do głównych obowiązków proboszcza, który w tym celu organizuje specjalne spotkania formacyjne. Członkowie zespołu mogą także brać udział w rekolekcjach zamkniętych i dniach skupienia o tematyce dobroczynności, organizowanych przez domy rekolekcyjne diecezji.
Art. 22.
Zebrania zespołu trzeba organizować regularnie w ustalonych, w zależności od potrzeb, odstępach, a tematyka ich winna obejmować:
- formację religijną;
- formację metodyczno-dydaktyczną;
- sprawy organizacyjne.
Art. 23.
Spotkanie zwyczajne, dotyczące formacji religijnej winno zawierać uczestniczenie we Mszy świętej lub nabożeństwie, wyjaśnianie Pisma świętego oraz rozważanie prawd wiary i zasad moralności chrześcijańskiej. W części obejmującej formację metodyczno-dydaktyczną, przewidzieć należy referat lub wykład z dziedziny np.: katolickiej nauki społecznej, psychologii, pielęgniarstwa, ustawodawstwa itp. W części organizacyjnej spotkania omawia się aktualne problemy charytatywne w parafii.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis